Hij

Hij sprak woorden die niemand leek te verstaan

Als een gedicht met onderliggende gedachte

Ik werd stil zodra hij zijn mond opende om te spreken en kon uren naar hem luisteren

Het was magisch

Je kon horen dat hij een geboren spreker was

Ik wilde dansen in de regen aan woorden die hij de wereld in smeet

Zorgeloos

Als een vogel die voor het eerst het nest verlaat

Ik wilde me laten overvallen door onwetendheid en door de schoonheid van de wereld

Me veilig voelen in de donkere kieren van zijn gedachten

En zonder het te beseffen liet ik me er door overspoelen

Zo stond ik uren naar mezelf in de spiegel te staren 

Wachtend tot ik iets van zijn woorden terug zou vinden in de kleur van mijn ogen

Tot ik op een dag besloot dat het tijd was

Tijd om mijn vleugels uit te slaan

Zelf de schoonheid van de wereld te zien, zo onwetend als ik was

En me door de dikke lagen stof in de kieren van m'n eigen gedachten te ploeteren

Ik stond uren voor de spiegel en ontdekte nieuwe werelden in de kleur van mijn ogen

Ik zocht niet langer naar veiligheid in de woorden van een ander

Maar danste vanaf nu in de regen aan woorden die ik zelf de wereld in smeet

Mocht ik nu dan eindelijk gelukkig zijn?

From the book I never wrote

"Ben je wel eens verliefd geweest?"

"Ik denk dat ik zou liegen als ik nee zou zeggen. Maar het was niet een kleine onschuldige liefde, het was de soort liefde waarbij je niet slaapt tot 3 uur 's nachts, omdat je wacht tot je je net zo comfortabel voelt als wanneer hij z'n armen om je heen heeft. Het was de soort waarbij je wenst dat het voor altijd winter is, zodat je de warme zomerlucht waarin je hem ontmoette nooit meer hoeft te voelen. Het was de soort die je laat voelen alsof je brand en je het gevoel geeft dat dat oké is. Het heeft me een hele tijd gekost om uit te vinden dat spelen met vuur en liefde niet het zelfde is."

"Dat spijt me voor je."

"En jij? Ben jij wel eens verliefd geweest?"

"Nee."

"Hoe stel je het je voor?"

"Ik stel me twee mensen voor, buiten op een balkon, terwijl er binnen een groot feest aan de gang is. Ik stel me voor dat ze elkaar verhalen vertellen en altijd lachen in elkaars bijzijn, maar ook kunnen genieten van de stilte van het samen zijn. Dat als ze bij elkaar zijn, alles gewoon klopt, alle stukjes in elkaar passen. Dan lachen ze naar elkaar, blozen allebei en ze weten het, ze weten het gewoon."

"Zoals dit ongeveer?"

"Ja, precies zoals dit."