wanneer ik niet meer kan schrijven

mijn gedichten rijmen niet
orde is nooit mijn sterkste kant geweest
en als ik 's nachts in bed lig
droom ik over opgezette dieren
en de kleur van jouw ogen op die ene dag
het maakt niet uit
ik word hoe dan ook huilend wakker

HORIZONTAAL

Het ruikt naar kaneel in Allans -op een kast en een bureau na- lege slaapkamer. Ondanks de minimale inrichting, is de kamer niet ongezellig. Integendeel, elke keer als ik de kamer binnen stap krijg ik het gevoel dat ik weer in mijn ouderlijk huis ben. De geurkaars die in de hoek van de kamer brandt geeft me een vertrouwd nostalgisch gevoel. Het onweert en de bliksem is naast de kaars het enige wat de kamer af en toe oplicht.
Het is half 3 's nachts. Ik lig horizontaal over het bed gedrapeerd en Allan zit in kleermakerszit op het voeteneinde. We praten over vroeger, de jaren voordat we elkaar 4 jaar geleden leerden kennen.
"Hoe was je eerste kus?" Vraagt hij me. Ik vertel hem over mijn eerste kus met een meisje en dat ik haar leuk vond omdat ze er stoer uit zag en rookte.
"Ik had net zo goed een asbak uit kunnen likken." Voeg ik er lachend aan toe. "En de jouwe?"
"Ik had geen idee wat ik deed. Het was lomp en er was speeksel, overal."
"Bah!" Onze blikken kruisen elkaar en we barsten in lachen uit.
"Weet je, het voelt alsof relaties niet meer lijken te bestaan. Ik bedoel, ik breng al mijn tijd door met jou of met mijn werk." Zegt hij nadat we uit gelachen zijn. "Niet dat dat vervelend is..." Voegt hij er gauw aan toe met een korte giechel om zijn eigen reddingsactie. Ik glimlach. "Het voelt gewoon gek dat er mensen van mijn middelbare school klas zijn die al getrouwd zijn en kinderen hebben."
"Ja dat voelt inderdaad gek." Bevestig ik zijn overpeinzing. Ik vertel hem alleen niet dat ik niks daar van nodig heb, zolang ik hier ben met hem.

3 jaar delen we nu een huis. Toen we elkaar leerden kennen leek het ons een perfect idee. Ik ben nog steeds aardig content met de situatie en ik weet dat hij dat ook is. Hij wil alleen meer dan het kleine wereldje waar we ons in begeven.  En het is niet alleen hij, ik voel me ook dom en opgesloten hier. Maar voor mij is dat het fijnste gevoel wat er is, zolang ik elke ochtend ontbijt met hem kan hebben en waar ik ook ga hem aan mijn zij heb.  Voor hem is het anders. En het is niet dat hij het niet weet, hij weet van alle gevoelens af, zo lang kan je zoiets niet verborgen houden als je onder één dak woont maar hij voelt het niet. We houden van elkaar. Maar voor mij heeft houden van een andere betekenis dan voor hem. Dat maakt het soms ontzettend lastig.
Voor mij is houden van tot over je oren verliefd zijn, dagen lang naast iemand willen zitten. Met of zonder conversatie. Alleen kunnen slapen als diegene naast je ligt met jullie vingers in elkaar verstrengeld, luisterend naar elkaars ademen en elkaars hartslag.
Voor hem is houden van comfort. Bij iemand uit kunnen huilen als dat nodig is en af en toe seks. Niets meer of minder dan dat. Het is plat, het is houden van zonder relatie.
Soms maakt het me zo verward dat ik begin te twijfelen aan mijn eigen verstand en de betekenis van verliefd zijn. Maar zodra ik zijn armen dan weer om me heen voel en mijn hart sneller begint te kloppen weet ik dat dit gevoel niks anders kan zijn dan dat.
Maar ergens diep van binnen weet ik hoe het zit, ik ben een schaduw in dit huis, een vervangbaar gezicht terwijl hij mijn toekomst is en dit is de enige toekomst die ik wil leven.

"Wil jij ooit trouwen en kinderen krijgen?"
"Ja tuurlijk," maar alleen met jou. "jij?"
"Ja," hij denkt even na. "het moet zo fijn zijn om zó veel van iemand te houden. Om iemand te hebben die je hoe dan ook kunt vertrouwen en waar je al je tijd mee door kan brengen. Iemand die je beter kent dan wie dan ook, iemand die voor altijd van je zal houden en je lief zal hebben. Het lijkt zo'n tastbare esthetiek." Hij laat zijn hoofd in zijn nek hangen terwijl hij spreekt, alsof hij het universum smeekt om zijn woorden waar te maken. Ik negeer het knagende gevoel dat zijn woorden mij geven.
"Dat zou het in ieder geval moeten zijn." Voegt hij er bijna fluisterend aan toe.
"Ben jij wel eens verliefd geweest?" Vraagt hij, zijn blik weer op mij richtend. Er ligt oprechte interesse in zijn ogen.
"Ik denk het." Ik kan de glimlach die op mijn gezicht verschijnt niet onderdrukken. "Jij?"
"Nee." Auw.
"Ik weet zeker dat ook jij ooit liefde voelt. Ik zou niet weten hoe iemand niet verliefd op jou kan worden." Ik voel mezelf rood worden, draai me op mijn buik en staar naar zijn dekbedovertrek.
Alan fluistert mijn naam de duisternis in. "Kom eens hier." Ik weet wat er komt, omdat dit niet de eerste keer is dat dit gebeurt. Hij gebruikt mijn gevoelens om zijn eigen te verlichten. Ik weet verdomd goed hoeveel pijn dit me gaat doen als ik morgenvroeg wakker word. Maar ik negeer het feit dat deze kus zou ontstaan uit verschillende verlangens.
Langzaam hijs ik mezelf overeind en beweeg ik mijn lichaam in zijn richting. Hij legt zijn hand op mijn wang en beweegt zijn duim over mijn lippen. Ik zie het schuldgevoel dat in zijn ogen ligt.
Ik ben zo gebroken en hij is zo alleen. We handelen voor de zoveelste keer impulsief.
Ik voel zijn ene hand tegen mijn schouder en zijn andere in mijn nek. Onze voorhoofden raken elkaar. "Het spijt me." Fluistert hij.
Licht vult de kleine slaapkamer voor een seconde, dan duwt hij zijn lippen op de mijne en verliezen we onszelf in onze eigen emoties.
Die van mij zacht, teder en oprecht. Die van hem vol lust en verlangen, zijn handen alleen maar op zoek naar iets om vast te houden.
Lust, wat een naar woord. Denk ik bij mezelf terwijl onze tongen vechten om dominantie. De betekenis van dat woord is op dit moment zijn lichaam op het mijne, zijn ademhaling die zwaarder word. Terwijl ik niets meer wil dan weer tegenover hem zitten en mijn lippen zachtjes over de zijne laten dansen. Het feit dat dat niet gebeurt geeft me het gevoel dat ik niet meer ben dan een snelle neukbeurt. Ik heb gelijk.
Als dit niet het geval was zouden we wel over straat lopen met onze vingers in elkaar geweven, zouden we 's nachts tegen elkaar aan in slaap vallen. Zouden we rozen voor elkaar kopen en elkaars voorhoofd kussen. We zouden tedere, liefdevolle seks hebben en daarna naast elkaar liggen en ik hou van jou's in elkaars oor fluisteren.
Maar wij zijn niks meer dan een snelle neukbeurt, een goedkope vrijpartij, een mix tussen pijnlijk oprechte gevoelens en pure lust naar iets. Naar wat dan ook.
Zijn lichaam verstrakt midden in zijn bewegingen, alsof hij een moordenaar is die midden in zijn daad sirenes aan hoort komen. Ik voel dat hij wou dat hij kon stoppen, dat hij weet dat hij mij pijn doet met wat op het punt staat te gebeuren. Ik ben zo veel meer waard dan dit. Maar hij negeert het, laat het genot zijn lichaam overnemen.
Ik ben niet eens meer verdrietig. Het is grappig, hoe twee volwassenen het zo met elkaar kunnen doen. De ene met zijn gevoel in zijn lul, de ander met zijn gevoel in zijn hart; we zeggen beiden geen woord, we wisselen alleen zacht gekreun uit.
Zijn handen gaan over mijn buik en ik voel zijn nagels over mijn zij krassen. En voor het eerst sinds onze lippen elkaar raakten zegt hij wat. "Je bent zo fucking mooi."
Ik zou liegen als ik zeg dat dit me geen speciaal gevoel geeft en er geen pas ontpopte vlinders door mijn buik vliegen. Het feit dat deze woorden uit zijn mond komen doet mijn hart sneller kloppen.
Hij trekt mijn shirt over mijn hoofd, gooit het naast het bed op de grond en drukt zijn lippen weer zachtjes op de mijne. Ik denk na over vijf minuten geleden, hoe lomp het er aan toe ging en hoe teder hij nu ineens is. Ik denk na over hoe erg deze avond mij morgen weer gaat beïnvloeden nu zijn aanrakingen bijna liefdevol voelen. Ik denk na over het verdriet aan de ontbijttafel als hij naar de keuken loopt om wat te pakken en de tranen in mijn koffie. Ik voel hoe zijn lippen leugens op mijn huid drukken. Ik voel hoe hij wil dat ik het gevoel heb dat dit meer is dan een goedkope vrijpartij. Dat wij meer zijn dan dat.
Hij komt overeind en laat zijn ogen over mijn lichaam glijden. Ik voel hoe hij zijn lippen zachtjes tegen mijn nauwelijks zichtbare kaaklijn aan drukt. Ik voel me niks in zijn aanwezigheid, hij is zo mooi, zijn strakke kaaklijn en lichtblauwe ogen die fel afsteken tegen zijn huid -bijna wit als sneeuw-.
Zijn lippen zijn nu in mijn nek, wat mijn adem doet stokken in mijn keel. Ik leg mijn hoofd in mijn nek om hem meer ruimte te geven. Meer doek voor zijn walgelijke -maar oh zo fijne- kunst.
"Fuck," fluister ik wanneer hij zijn tanden in een net geschilderde blauwe plek zet.
"Kijk nou naar je. A beautiful mess." Fluistert hij in mijn oor. Zijn warme ademhaling laat me trillen. "Niemand ziet het. Dat je hier nu ligt en dat je me smeekt je nog meer te verwoesten." Mijn adem stokt bij het horen van zijn woorden. Zijn ogen vullen zich met tranen omdat hij het weet. Omdat hij weet hoeveel pijn hij me doet. "Waarom doe je dit? Alleen maar voor mij?" Zijn ogen nu vragend.
"Ik hou van je." Fluister ik terug, terwijl de tranen ook in mijn ogen springen.
Hij trekt nu ook zijn eigen shirt uit, mijn aandacht afleidend van mijn verdriet. Ik kijk naar de prachtige man voor me. Ik laat mijn vingers over zijn torso glijden terwijl ik me concentreer op zijn ademhaling. Ik laat mijn handen weer in zijn nek glijden en trek zijn hoofd dichter naar me toe. Ik voel zijn warme aanraking over mijn bovenlichaam en zijn vingers in mijn haar.
Het voelt zo slecht, maar tegelijkertijd zo goed.
"Waarom ben je zo mooi?" Zegt hij met een stem vol verlangen, terwijl hij mijn nek kust en langzaam naar beneden gaat. Met zijn tanden bijt hij in het elastiek van mijn onderbroek. Hij kijkt naar me op met vragende ogen; "Mag ik?"
"Jij altijd." Zeg ik, nauwelijks hoorbaar.
Wat hij vervolgens doet is alles wat ik wil en alles wat ik niet wil in hetzelfde moment. Ik kan het gevoel niet uit mijn hoofd krijgen, ik kan de stem in mijn hoofd -die dezelfde zin blijft herhalen- niet stil krijgen. Dit is geen liefde.
Het hoopje kleren op de grond wordt groter terwijl ik dingen voel waarvan ik morgen spijt heb. De kamer wordt gevuld met geluiden van genot en tranen stromen over mijn wangen terwijl zijn vingers over mijn hele lichaam dansen.
Ik zie in zijn ogen dat hij weet dat ook ik nu uit lust handel maar dat er zo veel meer onder dat gevoel ligt. En heel even lijk ik in zijn ogen hetzelfde gevoel te zien als dat wat in de mijne af te lezen zou moeten zijn. Ik probeer de waarheid te negeren en bewaar dat ene moment, die ene blik in mijn gedachten.
Ik ben een complete puinhoop onder zijn lichaam. Hij buldozert al mijn gevoelens weg en vervangt ze door verlangen van mijn kant. Verlangen word vervangen door een golf van genot en dan is het over en maakt genot weer plaats voor verdriet en spijt.
Onze ogen ontmoeten elkaar weer en we glimlachen. De zijne voldaan, de mijne geforceerd. Ik open mijn armen, het is tijd voor mijn deel van de avond en hij weet het.
Ik zie de twijfel in zijn gezicht terwijl hij het aanbod overweegt. Hij wil morgenvroeg niet wakker worden met mij in zijn armen. Omdat alle gevoelens dan over zijn en zijn verplaatst met spijt, van beide kanten. Het voelt als de grootste leugen van deze avond wanneer hij me toch in zijn armen neemt. Ik laat mijn ogen naar de digitale klok op zijn nachtkastje glijden; 04.17.
Over een paar uur zou ik wakker worden in een -waarschijnlijk- leeg bed, ik zou opstaan en mijn kleren bij elkaar rapen. Ik zou onder de douche alle herinneringen van deze avond van me af spoelen ik zou alle aanrakingen mijn hoofd uit schudden en aan de ontbijttafel gaan zitten alsof er niks is gebeurt. De stilte zal pijnlijker zijn dan welke aanraking dan ook deze avond.
Ik weet dat ook hij spijt zal hebben. Spijt neemt zijn lichaam over en het is mijn schuld. Het is mijn schuld dat hij niet van me kan houden zoals ik van hem houd.
En ik, ik laat mezelf keer op keer verwoesten op de mooiste manier mogelijk.

Lees mijn gedachten

Ik schreeuw miljoenen zinnen
zachtjes
niemand begrijpt het toch
ik bekijk maanden in kleuren
en cijfers in geslacht
zeven is een jongen en september is groen
als ik later groot ben
mag ik dan wat dingen bewaren
uit het verleden of de toekomst
want wie bepaalt waar we zijn
als je niet gelooft in heden

zaai gras over het balkon van je onderburen
geef het water en zwijg er over

mag ik mij zijn
als niemand anders dat wil
want niks is fijner
dan niet geloven
in tijd, normaal, dromen en het leven
spontane lachbuien
met compleet vreemden
verloren in de liefde
met mensen die je niet blijkt te kennen

bestaat de wereld echt
of draaien we om ons eigen leven heen
niet geloven is een kunst
als je het kan maakt het je bang
als je het niet kan is leven saai
waar leven we dan voor
vraag ik me af
we zijn verdwaalde zielen
zwemmend in vissenkommen gevuld met prachtige gedachten

spreek ze uit

ik zing liedjes de nacht in
alleen voor de maan
tenzij Queen speelt
dan zing ik voor de hele wereld
ik ben niet gek
ik leef

Zesenvijftighonderd dagen

We vreten lieveheersbeestjes,
terwijl we spottend de kleur van onze ogen vergelijken
Mag ik dit alsjeblieft vriendschap noemen
omdat het niks meer of minder dan dat kan zijn
Terwijl we liggen op onze rug
met onze tenen in de zee,
kruipen jouw vingers over mijn handen
Ik voel niks
en tegelijkertijd alles
Even verward als elke andere dag in mijn leven

Grassprietentellend rolden we door de dagen,
alsof we voor eeuwig jong waren
en verloren in de tijd
Maar zorgeloze golven geluk
spoelden meer weg dan me lief was

Vriendschap ligt te dicht
bij een gevoel wat ik niet plaatsen kan
en gisteren renden we nog door de duinen
schreeuwend;
"Vriendschap bestaat niet. Liefde bestaat niet. Geluk bestaat niet. Wij bestaan niet."
en dat is hoe we leven

We vreten lieveheersbeestjes,
kauwen dotten spinrag weg,
struikelen over onze woorden,
drinken alleen het sap van rode appels,
houden elkaars hand vast
als we dronken zijn,
of te moe om nog iets tegen elkaar te zeggen

Ik wilde dit gewoon vriendschap noemen
omdat elk ander woord mij beangstigde
Maar als wij beiden kunnen zeggen
"Wij bestaan niet."
Is dit dan misschien toch meer dan dat

Vergeet me niet te schrijven

Vertel haar dat ze mooi is
Zeg het haar niet
maar laat het haar weten
Voer haar woorden met een lepel
Voorzichtig
Schrijf over de schittering in haar ogen als ze kijkt naar een concert
Schrijf over de kleur van het gras in de voortuin van haar vader
Laat haar weten dat ze belangrijk is
Dat elk detail bewaard blijft in de diepste kieren van je gedachten
Schrijf over haar sproeten in de zomer
Vertel haar dat je hebt onthouden dat ze je vorig jaar had belooft de grootste knuffel te geven die ze iemand ooit gaf
Laat haar weten dat die dingen belangrijk zijn
Schrijf over haar dromen
alsof het de jouwe zijn
Schrijf over de geur van haar lievelingskaars
Schrijf haar als je je alleen voelt
Pak haar hand en kus haar vingers
Praat haar mooiste woorden na
Schrijf haar honderdduizend zinnen
die alleen zij begrijpen zal
Zing haar de juiste liedjes als ze verdrietig is
Weet haar tranen weg te kussen
zoals niemand anders dat kan
Schrijf haar dat ze mooi is
Schrijf niet dat ze mooi is
maar schrijf alleen de dingen die haar vertellen dat jij weet dat ze mooi is
Schrijf het haar zoals zij dat deed aan jou
"De wereld is rond en we draaien net zo lang door
tot we uiteindelijk weer bij elkaar uit komen
Geloof me"

Een woord zonder letters

Ik ben een zwijgsel als ik groepen hoor
Ik ben een misschien als mensen me wat vragen
En ik ben een vraag aan iemand die niet weet wat hij zeggen moet
Hè het is niet erg
Ik ben een groot salsafeest
Ik ben een woord zonder letters
En als ik mijn mond open ben ik een universum aan onverstaanbaarheid
Overdag ben ik een verzopen kat
's Nachts ben ik de straatlantaarn die neer scheen op mijn eerste kus
Ik ben alleen als ik met mensen ben
En samen in mijn eentje
Ik ben niet mens
meer of minder dan jij
Soms ben ik meer dan mezelf
Soms ben ik meer dan een ander
Soms ben ik niemand
Maar meestal ben ik toch wel ik

Ik droom diepbruine ogen

Ik huil tsunami's aan emoties
en schreeuw wolken met gevoel
Ik droomde diepbruine nieuwsgierige ogen
en verder niks
Ik zweef boven vliegtuigen,
maak me druk om alles
behalve mezelf
Ik dagdroom oranje horizonnen
en de ondergaande zon
Hoe we dansten door de dagen,
zonder te weten hoe snel het ritme was
Hoe onze haren verkleurden als crêpe-papier in water
Wit
Ik droom de dansjes één voor één,
zie je draaien,
zweven
schreeuwen van geluk
Ik streel jouw haren voor de allerlaatste keer
en laat je gaan,
zet je op de trein
om je vervolgens nooit meer terug te zien
Ik heb je gedroomd vannacht
Heel voorzichtig,
maar met ontzettend veel gevoel