Hij stapt de bus in en komt als een wilde olifant naar de achterkant gerend. De bus schud bij elke stap die hij zet.
Ik zit op de één-na-achterste stoel. En hij wil blijkbaar heel graag achterin zitten, want hij gooit op nog drie stappen afstand zijn tas op de achterste rij stoelen, grijpt de rugleuning van mijn stoel vast en laat zichzelf neerploffen op de lege rij stoelen achter mij.
Omdat hij vond dat hij nog niet lomp genoeg was gaat hij doorschuiven naar de stoel recht achter de mijne. Dit gaat natuurlijk niet zonder veel lawaai, stampen op de grond en knieën in mijn rug. Ik staar geïrriteerd voor me uit en hoop dat hij zich rustig houd. Vlak voordat ik mijn muziek aan zet moet hij nog even lekker hard rochelen, zodat de hele bus daarvan mee kan genieten.
Hij schopt nog een paar keer tegen de achterkant van mijn stoel en lijkt dan goed te zitten, want het is rustig. Ik leg mijn hoofd tegen de hoofdsteun en doe mijn ogen dicht.
Ineens hoor ik het deuntje van Candy Crush boven mijn muziek uit komen. Ik werp een blik naar achter waarmee ik wil zeggen dat als hij nu niet zijn geluid uit zet, hij heel veel spijt gaat krijgen dat hij achter me is gaan zitten. Hij kijkt me even onnozel aan en hoest vervolgens in m'n gezicht. Ik richt kwaad mijn ogen op de mobiel en uiteindelijk lijkt hij te begrijpen waar ik op doel, want hij pakt oortjes uit zijn tas, werpt me een boze blik toe en richt zijn aandacht weer op het spelletje. De rest van de reis blijft het rustig. Totdat hij uit wil stappen.
Langzaam mindert de bus vaart en ik voel al aan de knieën die weer in mijn rug worden gedrukt dat hij uit gaat stappen. Als de bus stil staat geeft hij een flinke ruk aan mijn stoel (en tegelijkertijd ook aan mijn haar) waardoor hij overeind komt.
Hij loopt met grote lompe stappen richting de deur, hoest terwijl hij langs me heen loopt nog even lekker mijn richting uit, als een soort van afscheidscadeautje en stapt dan de bus uit.
Sommige mensen...
