Als een gedicht met onderliggende gedachte
Ik werd stil zodra hij zijn mond opende om te spreken en kon uren naar hem luisteren
Het was magisch
Je kon horen dat hij een geboren spreker was
Ik wilde dansen in de regen aan woorden die hij de wereld in smeet
Zorgeloos
Als een vogel die voor het eerst het nest verlaat
Ik wilde me laten overvallen door onwetendheid en door de schoonheid van de wereld
Me veilig voelen in de donkere kieren van zijn gedachten
En zonder het te beseffen liet ik me er door overspoelen
Zo stond ik uren naar mezelf in de spiegel te staren
Wachtend tot ik iets van zijn woorden terug zou vinden in de kleur van mijn ogen
Tot ik op een dag besloot dat het tijd was
Tijd om mijn vleugels uit te slaan
Zelf de schoonheid van de wereld te zien, zo onwetend als ik was
En me door de dikke lagen stof in de kieren van m'n eigen gedachten te ploeteren
Ik stond uren voor de spiegel en ontdekte nieuwe werelden in de kleur van mijn ogen
Ik zocht niet langer naar veiligheid in de woorden van een ander
Maar danste vanaf nu in de regen aan woorden die ik zelf de wereld in smeet
Mocht ik nu dan eindelijk gelukkig zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten