Oorlog in mijn hoofd

Alles komt binnen,

zonder waarschuwing

en zonder dat ik er iets tegen kan doen

Straaljagers vol woorden vliegen met een enorme snelheid door mijn hoofd

Soms twijfel ik of ik mij wel ben,

zoals ik vroeger was

Ik loop zwijgzaam en met gebogen hoofd door drukke ruimtes

Word veel te vaak helemaal gek

Ik twijfel of dit voorbestemd is of iets dat ik mezelf aan doe

Het is me te veel,

m'n hoofd loopt over

Geen ruimte meer voor m'n eigen gevoelens en gedachten

Ik zak steeds verder weg in het drijfzand

Totdat jij langs komt en me er uit trekt

Me voor heel even weer met twee benen op de grond zet

Even is alles helder en dan begint de oorlog in mijn hoofd weer

Woorden, gevoelens, blikken, houdingen, emoties,

alles sla ik op

Totdat de enige uitweg slapen lijkt

Compleet uitgeput maar met een hoofd vol ruzie laat ik me op m'n matras vallen

Tranen

Om niks hoor,

gewoon omdat het even te druk is

Tot morgen;

fluister ik naar de nacht

en ik sluit m'n ogen

In een papieren bootje

Ik ren in de schaduwen van mijn minderen

en vecht tegen mezelf

Ik vaar weg in de stroom van mijn eigen tranen, in een bootje gemaakt van papier, tegen de stroming in zodat ik altijd weer uit kom waar ik begon

Mijn keel word dichtgeknepen door te sterke handen  en woorden die mij doen stikken,

maar mijn gedichten blijven overstromen met de enige woorden die ik nog uit kan brengen

Help me dan!

Al die tijd is dit de enige manier geweest om te zeggen dat ik het niet alleen kan

Mensen blijven me vertellen hoe dierbaar ik ben, maar ik ben die woorden niet waard

Iedere ochtend vecht ik om uit bed te komen en ik kan het niet, maar doe het toch

Niet voor mezelf

Want ik heb mezelf altijd op de tweede plek gezet

Iedere dag vecht ik om wat positieve woorden uit mijn mond te krijgen

Van de hoofdpijn kan ik niet meer schrijven, maar ondertussen kan ik niet stoppen met denken

Iedere dag zoek in onder mijn bed naar monsters, maar de spiegel sla ik over

Bang voor wat ik zal vinden in de lege blik die alleen ík in mijn ogen zie

Er lopen snelwegen over mijn armen en iedere dag ga ik de strijd weer aan om er maar niet overheen te hoeven

In mijn familie hangt een kast vol prijzen en trofeeën, allemaal níet van mij

Ik kots enkel emmers vol met woorden, waarvan de meesten de helft niet eens kunnen verstaan
En ik voel me verbonden met de woorden van anderen

De namen van mijn familieleden blijven rondcirkelen in mijn hoofd
en komen terug in elk gedicht

Stop!

Niemand, nergens, weet hoe ik heet

Wat maakt het leven dan nog uit

We zingen liedjes over de dood maar zijn als de dood voor de dood en de dood van iemand die al veel te lang dood ís

Laat me nou eens los

Ze vertellen me dat ze er zijn en dat ik mag praten, maar ze willen niet horen hoe ik tegen de stroom van tranen in probeert te peddelen, hoe ik mijn kracht verlies en ik uiteindelijk weer terug gespoeld word naar het begin

Kom ik hier godverdomme ooit nog uit

Ze slaan de adem uit mijn lichaam

totdat ik voort strompel

dagdromend over mensen met vleugels

en hevige stormen die mij mee nemen naar plekken waar mijn gedachten zichzelf niet meer afleiden

Waar mensen liedjes zingen over de dood, wetend wat het is
Waar pijn niets meer is dan een herinnering aan dat je leeft
Mag ik hier blijven alsjeblieft