Liefde is iets moois werd me vroeger altijd verteld.
Ik ben er achter dat ze je doen geloven in iets wat je mee moet maken voordat je weet waar ze het over hebben.
Want liefde is niet mooi.
Liefde veroorzaakt jaloezie en wanhoop, het maakt je fantasie 200 keer groter en doet je geloven in de meest waanzinnige sprookjes.
Liefde.
Liefde laat je lachen en huilen tegelijk, niet in staat te beschrijven wat je voelt, dagen lang voor je uit starend, met dromen over wat gaat komen of wat zou kunnen zijn.
Liefde is een leugen, schreef ik ooit. Liefde is een leugen, niet omdat het niet bestaat. Maar omdat je je hele leven word voorgelogen over liefde. Je moet het ondervinden voordat je kan zeggen: Liefde is niet mooi, gedeelde liefde, dat is mooi.
Iets waar iedereen naar verlangt. Iets waar mensen hun hele leven naar zoeken, wat sommigen verloren zijn of nooit gevonden hebben. Een uitweg uit het spinnenweb van leugens rondom liefde.
Is dat niet mooi, gedeelde liefde?
Dat onze vingers samen sprookjes schrijven, in het stof van verloren liefdes of onontdekte geschiedenissen, men noemt dat liefde delen.
Ik wil honderd jaren liefde delen en dan van de daken schreeuwen: Liefde is niet mooi, dus zullen wij liefde delen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten