Vertel me wat je ziet als je in slaap valt,
dan zal ik het jou ook vertellen.
Ik zwem in een zee van hoopvolle gedachten.
Op weg naar iets beters,
of regelrecht in je armen.
Ik zoek.
Want als ik in je ogen kijk dan zie ik niks.
Dus ik zoek
en ik vind.
Ik vind mezelf.
En dan open ik heel even m'n ogen.
Het is zwart.
Als ik m'n ogen weer sluit dan droom ik weg.
En ik droom.
Mooie dromen,
over eindeloze stranden,
metershoge golven,
warme kampvuren
en een rood-oranje horizon.
Over jouw hand in de mijne,
eeuwig durende lachsalvo's,
liters wijn
en de kleur van jouw ogen.
Dan sta ik op en loop ik naar de zee.
Tien meter.
Tien meter die een eeuwigheid lijkt te duren.
Nog één keer kijk ik achterom.
En dan lig ik er weer in.
Op zoek naar iets.
Iets wat onvindbaar lijkt.
Als ik mijn ogen weer open, dan is het zwart.
De kleur van de nacht waarin ik verdwijn en weer terug kom.
Zodra de zon op komt besef ik me waar mijn nachten over gaan.
Het bewijzen van nooit gekende liefde,
of het nooit ontstaan er van.
Zonder veel te zeggen zweef ik de dagen door.
Totdat de tijd weer wordt stilgezet
en ik even kan wegdromen in een wereld waar het wel bestaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten