The words of a dying man

Wees niet boos als ik huil.

Ik ben soms gewoon zo bang.

Bang voor wat hierna komt.

Zal ik ooit weer licht zien,

of zal ik voor eeuwig rond blijven zweven in het donkere van de dood?

Als het nog kan, dan zie ik je morgen.

Ja, dan zal ik je morgen zien.

Maar als mijn lichaam het niet meer toe laat,
weet dan dat ik van je hou.

Ik kan je niet vertellen wat het is,

ik kan je alleen vertellen hoe het voelt.

Het voelt alsof ik een hoopje zand ben,

klaar om weg geblazen te worden door de wind.

Want als je van binnen word opgevreten en van buiten word bestraald,

dan blijft er weinig van je over.

Je weet dat het goed voelt als ik het gewicht van deze ziekte van mijn schouders kan laten vallen,

maar je wil niet zien,

ik wil niet zien.

Hoe ik mijn ogen voorgoed zal sluiten,
hoe mijn hand voor de laatste keer de tranen van je wang zal vegen
en hoe ik elke dag opnieuw afscheid moet nemen.

Want binnenkort zal er geen nieuwe dag meer zijn,
dan zal mijn lichaam het niet meer toelaten.

Maar tot die tijd bid ik met iedere traan die ik huil.